Woensdag 23 jan (Rian)

24 januari 2019 - Taupomeer, Nieuw-Zeeland

Woensdag 23 jan (Rian) Na een wat onrustige nacht, want ja de wekker gaat om 5 (!) uur, opgestaan. Dick wou nog even douchen en ik nog even liggen. De douche bleek koud dat was sneu. De douches zijn hier van metalen golfplaat gemaakt, zo ook de saloondeurtjes voor je douche cabine, in een houten omlijsting. Daarvóór hangt een douche gordijntje, van binnen uit gezien. Vreemde constructie dacht ik. Totdat ik de kraan open draaide... Al je spullen die aan de deurtjes hangen zouden per acuut doorweekt zijn zou het douche gordijntje er niet zijn...hier geen douchebak maar een rubber mat om op te staan. De keuken was aan de onderkant ook met golfplaat afgetimmerd. De hoogte van het aanrechtblad/wastafel is werkelijk op elke camping laag; de mensen zijn hier niet zo groot zeker. Maar goed, om tien voor zes hadden we de camper verzet en stonden we keurig klaar voor de bus, kaartjes bij de hand. Het zou maar 2 graden zijn bij de start en ongeveer 12 in de loop van de dag. Allebei 5 lagen kleding aan en een regen/windjas. Na 20 min kwam er een busje aan met een paar grote voetafdrukken erop. Dat zal m wezen. Wij in het busje. Of we allebei geboekt hadden? Ja. Met scheurende vaart vertrokken. Na een aantal km kwam er nog een meisje aan boord: "this is Diana, she wil check your names" wij keurig de kaartjes over gegeven. "never seen these cards" zaten we in het verkeerde busje! Welliswaar voor de zelfde wandeling maar bij de foute maatschappij 🙄 --> zo keek de chauffeur. En mooi dat ie weer omdraaide om ons terug te brengen. Zo scheurde hij weer terug (je kunt dus echt 100 km per uur rijden op deze wegen, wij komen niet verder dan 80). "Onze" bus stond keurig te wachten. Nou ja, had ie ook maar op tijd moeten komen. Een beetje suf voelden we ons wel. Deze chauffeur scheurde wederom zo hard dat ik acuut op zoek ging naar de gordel. De gravelweg die wij twee dagen terug heel voorzichtig reden vanwege stenen en kuilen nam hij met ware doodsverachting in bloedvaart; terwijl hij niet eens kon zien of er een tegenligger aankwam! Afgezet door de beste man, hij gaf nog tips die ik niet allemaal kon verstaan. Niet met rechte knieën de berg af, niet drinken uit bergbeekjes en dat we niet buiten de track mochten want de natuur was nog aan het herstellen na de 'lord of the ring' opnames. Da's lang geleden dachten we. Het was idd koud. Ipv 18 bleek het 19,4 km te zijn. Dat loop ik nooit! En zeker niet in de bergen; daar lijkt elke km 2 keer zo lang! Nou gewoon maar beginnen. Het schijnt dat op hoogtij dagen 500 mensen per dag deze wandeling maken. We starten dus niet alleen. Van die 500 had ik geen idee maar het was bij de start niet beredruk. De eerste km waren vlak, koud en veel wind. Vervolgens moesten we een berg op en toen zag je wel een aardige slinger mensen tegen de bergwand lopen. Ook op plaatsen waarvan je dacht: ja maar daar ga ik écht niet lopen! Op een gegeven moment was het zo steil dat ik alleen naar m'n voeten gekeken heb en zo nu en dan tersluiks wat om me heen. De wind bulderde zo enorm over die bergranden heen dat ik dacht eraf geblazen te worden. En Dick maar foto's maken. Toen we uiteindelijk de meren bereikten was het uitzicht wel fantastisch. Dat leidde mooi af. En we boften, want de zon scheen inmiddels ook volop. Met het oog op de volgende uitdaging eerst maar een broodje gegeten en wat gedronken; een afdaling 2.0, over losse stenen en steil! En een smalle richel ook nog. Je snapte werkelijk niet dat je voor deze track niet aan hoefde te tonen dat je de bijbehorende skills bezat (je moet ook voor elk Kauri bosje schoenen desinfecteren...ik bedoel maar). Eenmaal op het hoogste punt aangekomen voelde je je ook op het dak van de wereld. Woest en ledig. Na nog wat klimmen en dalen een 6 km durende afdaling ingezet. Toen werd het groener, meer bloemetjes, mooi uitzicht in het dal, prachtig. Onderweg hoorden we duits, vlaams, frans, japans (denk ik ze zagen er Japans uit),engels en natuurlijk nederlands. Uiteindelijk kwamen we om half twee aan. Keurig ruim binnen de tijd, want om drie uur zouden we weer opgehaald worden. Wat een bijzonder mooie wandeling, toch blij dat we het gedaan hebben. Nog een poosje zitten hangen en stipt drie uur was onze chauffeur er weer. Waar andere organisaties hun lopers binnenhaalden met ijsjes en gekoelde drankjes mochten wij in een bus uit 1970 ( vooroorlogs volgens Dick) met doorzakstoelen die evengoed 100 km per uur kon! Aaahhh. Op de camping nog even vlug gedouched (nu wel warm) en maar weer gekozen voor de camperplaats aan het meer van Taupo, morgenvroeg maar naar Napier.

Foto’s

1 Reactie

  1. Tineke:
    24 januari 2019
    Deze barre tocht heeft wel schitterende foto’s opgeleverd!