Zaterdag 12 januari (Dick)

Gisteravond van een prachtige zonsondergang boven de baai genoten. Hierdoor wel de 'openslaande tuindeuren' (zoals we achterportieren inmiddels noemen) lang open gehad , met als gratis toegift een krap dozijn muggen binnen. Nu kunnen we erg enthousiast worden van een mooi plantje of een leuk beessie, maar ook dat kent zijn grenzen: het wildlife van Nieuw-Zeeland telt vanaf nu een paar muggen minder, als u begrijpt wat ik bedoel. Ze sterven toch niet uit. Helaas. We waren begin van de week van plan om vandaag naar Cape Reinga te gaan (het uiterste noordpuntje van het Noordereiland), maar nu we een beetje gevoel beginnen te krijgen voor afstand en tijd besluiten we om dat niet te doen. De noordpunt ligt nog zo'n 250 km verderop, en een retourtje betekent een hele dag in de auto. We steken maar rechtdoor over vandaag naar de westkust, naar Waipoua Forest. Nu is dat 'rechtdoor' nogal relatief, in werkelijkheid slingert de weg kriskras van links naar rechts en ook stijgen en dalen is in de route opgenomen. Maar het is wel mooi onderweg! Naarmate we vorderen wordt het wat meer wildwest, wie van gelikte huizen met gladgeschoren gazonnetjes houdt heeft hier niets te zoeken. We rijden zo'n 100 km door de bergen om dan in ene bij de kust uit te komen. Ook het landschap verandert bij toverslag in iets met hele hoge zandduinen en water. Heel apart. We stappen even uit en eten een lekker ijsje, met zeezicht (het is ook vandaag weer stralend zomerweer met 25+ graden). Dan weer door, maar even verderop staat een bord in de berm met 'scenic view turn right 400m'. Dat doen we dus en het blijkt een cadeautje: een korte wandeling met een fenomenaal uitzicht over de baai. Dank, dank voor degene die het bord heeft neergezet voor ons tourissimos. De laatste 30 km zit er geen recht stuk meer in de weg zo lijkt het. Ongelooflijk zoveel bochten. Maar inmiddels ben ik al aardig aan links rijden gewend en heb ik er ook wel lol in. In Waipoua aangekomen maken we nog een stop bij een bijzondere boom, een kauri. Het is de grootste van het land en wordt door de Maori Tane Mahuta, 'de god van het bos' genoemd. De boom is 51 m hoog, 14 m in omtrek en ca 2000 jaar oud. Ze zijn er heel voorzichtig mee, je moet zelfs met je schoenen door een soort van wasstraat voordat je richting boom mag! In Waipoua Forest ligt ook midden in het bos de campsite waar we zullen overnachten. De laatste kilometers voelen alsof we het eind van de wereld hebben bereikt. Je komt niemand meer tegen en de weg gaat ook nog over in een hobbelig gravelpad. Maar dan toch: de camping! Een soort eco-locatie midden in de natuur en met minimale voorzieningen, maar we hebben deze week al eerder zo gecampeerd. We verkennen even de omgeving met een wandeltochtje en schrijven ons in voor de nachtwandeling cq kiwi-speurtocht die de beheerder vanavond organiseert. Ben benieuwd of we er eentje te zien krijgen!