Ma 11 feb ( Rian)

Maandag 11 feb (Rian)

Vanmorgen was het lang donker door de hoge bomen op onze camping. Heel vroeg waren we daarom niet. Gedouched in een linoleum douche waar je aan de buitenkant een knop in moest drukken waarna je 5 minuten kon douchen. Dan moet je dus even nadenken wat je allemaal uit kunt trekken om vervolgens nog enigzins toonbaar aan vreemden een knop in kunt drukken en vervolgens, als een haasje zo snel, in je blootje onder de douche kan. Je leert toch maar veel in zo'n vakantie. Omdat we gisteravond de eigenaar niet hadden getroffen en door zijn moeder (?) een beetje wegwijs gemaakt waren op de camping, moesten we nog betalen bij vertrek. Geen eigenaar. Een aardige Dodadoër met plusminus 5 tanden die in de tuin aan het werk was probeerde ons te helpen maar we kregen de eigenaar niet te zien. Ondertussen kon ik mooi een fotootje van de beroemde Nieuw-Zeelandse droogmolen maken en van het leuke boomstambeeld bij het hek. Uiteindelijk het geld in de auto van de eigenaar gelegd met een briefje met: naam, autonummer en land van herkomst (dat willen ze altijd van je weten). De ' honesty-box' konden we namelijk ook niet vinden. Dag mooie camping. Zo willen we ze allemaal wel.

Eerst tanken want we gaan naar het binnenland; daar wonen nog minder mensen. In het eerstvolgende dorpje getankt bij een benzinepomphouder alias makelaar en garagehouder. Hij had ook een papagaai die zat op een stokje (los!) onder de overkapping en als je voor m danste en zong zou hij mee bewegen. Hij was muzikaal 😊 Dick een dansje en ik zingen (poesje mauw, hoe kóm je erop 🤓) en ja hoor; de veertjes gingen rechtop en hij begon zowaar een beetje te swingen! Nou daar word je blij van zo 's morgens vroeg. 

Op weg naar Omarama. Afscheid van de kust en op naar de bergen. De droogte straalt er vanaf. Alles is geel en bruin. Schapen hier en daar (we hadden meer schapen verwacht in dit land) en koeien (tot nog toe meer koeien gezien). We volgen grotendeels de Waitaki rivier die een aantal keren onderbroken wordt door dammen en krachtcentrales. Het is een lange vrij rechte weg. Bij Omarama duiken we een café in voor internet en het bijwerken van het reisblog en bestellen er een milkshake bij. We moesten 3 dagen inhalen dus het duurde wel even. 

Een parkeerplaats uitgezocht voor de overnachting aan het Lake Pukaki.

Maar ten zuiden van Twizel (niet te verwarren met Twijzel) waren nog bijzondere klei rotsen te zien. 'Clay Cliffs'.  Wij van de weg af. Na 4 van de 10 km begon de gravelweg. Mmm? Teruggaan? Nee, we zijn er nu. Nou dat hebben we geweten; een gravelweg als een wasbord. Alles schudde als een oordeel, we dachten dat de bordjes in vieren zouden liggen. Mijn nieren zijn minstens 5 cm gezakt! Maaaar.....het was de moeite waard. Hele imposante geelbruine gelaagde 'rotsen' bestaande uit zand en losse stenen, een hele rare samenstelling; je zou denken dat valt zo uit elkaar. Ondertussen was het bewolkt en voelden we wat spatjes regen en rommelde het in de verte. Een mooie dreigende entourage. Geprobeerd deze mooie bergen vast te leggen op de foto en terug gerammeld over deze vreselijke weg. Aan het einde een 5 dollar biljet (de gevraagde entree) voor de eigenaar in het daarvoor bestemde blikje van de grondeigenaar gestopt met een briefje als dank mét een klaagzang over de weg 😇. 

Op naar Lake Pukaki. Hoe dichter we erbij komen, hoe dikker de bewolking, hoe harder de regen. Een plekje uitgezocht op een immense niet te overziene parkeerplaats waar nog meer mensen staan als op de vorige! Niet te geloven. De hele weg kom je amper iemand tegen en hier is het druk. Het weer klaarde op en het uitzicht vanuit de camper was fantastisch: turkoois blauw meer met wit besneeuwde bergtoppen in de verte, totdat er een dikke camper naast ging staan. Tja daar doe je hier niks aan.