Zondag 10 feb ( Dick)

Zondag 10 februari (Dick) Om 7u vanmorgen was ik klaarwakker. En omdat onze hippie-houtjetouwtje-knutselcamping maar liefst over twee douches beschikte voor de heren, ben ik gelijk maar onder de stralen gesprongen. Een vroegertje dus vanmorgen en zodoende zaten we om 9u al in de auto, op de weg verder naar het noordoosten. Eerste afslag het 24 km lange schiereiland Otago Peninsula. Het eerste stuk gaat vlak langs het water en is al erg mooi. Ook een beetje spannend, want de weg is smal en het water hier en daar wel erg vlakbij! We rijden naar Larnach Castle, het enige kasteel van Nieuw-Zeeland. Het zit echter helemaal verstopt achter de bomen en vanaf de weg zie je alleen een stukje van een toren. En omdat ze in Nieuw-Zeeland best weten hoe ze aan de toeristen moeten verdienen (lees: de toegangsprijzen zijn hoog), zien we er maar vanaf. Aan het eind van het eiland zitten pinguïns en albatrossen. Van de pinguïns weten we inmiddels dat die overdag niet thuis zijn, maar we hopen wel albatrossen te kunnen zien. Het is nog een flink stukje rijden en daar aangekomen is het een herhaling van zetten zoals bij het kasteel: je schermt een stuk natuurgebied af, zet er een bezoekerscentrum voor (en bouwt een tribune, echt waar), plaatst een paar kassa's en het verdienmodel is een feit. Goedkoopste 'guided tour', stukje wandelen en op genoemde tribune mogen zitten, ruim $ 100! Pff...laat maar. Gelukkig waren een paar albatrossen zo vriendelijk om een poosje boven onze camper te cirkelen, zodat we ze toch konden zien. Daarna terug over de 'hoge' Highcliff Road en die is met recht spectaculair! Een prachtige bochtige weg met het ene na het andere mooie vergezicht. Heel fraai! Daarna door naar Dunedin, een grotere stad met historische banden met de Schotse stad Edinburgh. Je ziet het nog terug in bv een aantal straatnamen. We zien een tweetal grote kerken, het Railway Station, het Octagon (het achthoekige middelpunt van de stad) en nog een paar mooie oude victoriaanse gebouwen. De overheid moet toch wel erg weinig vertrouwen in de mensheid hebben, want op een voetgangersstoplicht zit een sticker met uitleg geplakt. Stoppen bij rood licht en oversteken bij groen, dat is ongeveer het niveau 🙈. Boodschappen doen bij de Pak'nSave, een super-supermarkt en dan op naar Moeraki om daar de gelijknamige 'boulders' te bekijken, grote ronde keien (omtrek soms wel 4m) die daar aan het strand liggen. Het is er nog druk en daarom rijden we eerst nog een dorpje verder om daar 'fish and chips' te eten. We laten ons door het meisje achter de kassa adviseren over welke vis lekker is (de keuze is nl reuze). 'Sole', raadt ze ons aan en hoewel we geen idee hebben wat het is doen we die dus. Even later zien we een plaatje aan de muur hangen waar alle vissen op staan: het blijkt een platvis. Even wachten en dan is het al klaar, en we worden niet teleurgesteld! We krijgen een hele grote moot vis, maar vooral superlekker! Hartstikke vers! En naar goed gebruik eet je het met je vingers. Gelukkig was er buiten een wasbakje met zeep. Goed geregeld. Daarna nog een rondje langs de Moeraki Boulders en we eindigen op een mooie camping in het bos in Herbert. In 1960 woonden daar bosbouwers en het is nog grotendeels in authentieke staat. Mooie ruime staanplaatsen, heerlijk rustig, helemaal goed!