Maandag 21 jan (Rian)

Maandag 21 jan (Rian) Vanmorgen drupte het wat. Gedouched in een douche van underlayment met een metalen douchebak die dieper was als ik dacht zodat ik bijna onderuit floepte. Maar het ging goed. Zo'n fantastische thermostaatkraan: een ronde met cold, warm, hot met bijbehorende kleuren. Ik zou m zo thuis willen hebben. Deze nam het alleen niet zo nauw met de temperatuur je moest m elke keer bijsturen; soppen- bijsturen- soppen- bijsturen- afspoelen- bijsturen zoiets. Volgens Dick deed hij het prima, dus...ik ben waarschijnlijk gevoeliger 😌 Op pad voor een bergwandeling. De bewolking wilde niet wijken en ging over in regen. We hebben een fantastische bus: de ruitenwissers gaan vanzelf en de verlichting ook. Gaandeweg omhoog zagen we het landschap veranderen. Opeens veel van die grote graspollen met lange pluimen. Het lijkt aangepoot zo keurig staat het verdeeld maar dat weet ik niet zeker. Ook de flax (lijkt op een yuka) hield het lang vol. De bomen verdwenen. Onze laatste afslag voor de start van de wandeling 'Tongariro alpine crossing' (18 km of wat korter indien mogelijk) begon gelijk met een gravelweg die 6 km duurde. Vanwege het inmiddels ronduit slechte weer was het er erg rustig. We hadden gelezen dat in het hoogseizoen wel 500 mensen per dag deze wandeling maakten (!). Deze laatste weg liep over een soort hoogvlakte met wat lage struikjes en grassen. Langs de weg zag ik gele rolklaver en paarse heide. Aan het einde de parkeerplaats waar je max 4 uur mocht staan. Dan moet je hard lopen bedachten we. Ook stond er een bord met de tekst ' hiking not recommended '. Dat zullen we wel eens zien een drupje regen houdt ons niet tegen. Na veel geworstel in de bus met thermo-kleding, regenjassen, sokken en échte schoenen waren we er klaar voor. Onder het afdak lazen we nog hoe je uitrusting er uit moest zien; op de wanten na waren we compleet. Inmiddels hoosde het. Toen we 10 meter op pad waren zijn we weer omgedraaid (of was het 5). Échte die-hards 🙃 Eerst nog maar een kopje koffie gemaakt in de bus want misschien hield het nog op met regenen. Nee, helaas. Op naar de volgende wandeling, rond het Rotoaira meer 21 km verderop. Daar miezerde het nog wat maar we waren wel uit de wolken weg. Het bleek een heel mooie wandeling met een enorme verscheidenheid aan bomen en plantjes; met name over de varentjes hebben we ons verwonderd. Zo op het eerste oog lijkt het een gewoon Nederlands bos maar in principe kan je hier geen enkele boom benoemen. We hebben ook de tomtit gezien: een klein zwart vogeltje met een grijs/witte borst, de tui gehoord, de kakariki (grote groene parkiet met rood hoedje; gister uitgebreid bekeken in het vogelpark) gehoord en een rare eend met donkere kleuren gezien. Roofvogels zie je hier ook regelmatig. Ruim twee uur later hadden we het meer gerond. Inmiddels was het half vijf en moesten we uitzien naar een kampeerplekje. Op onze Campermate-app vonden we een standplaats aan Lake Taupo. Een meer van 620 m2 ooit vlak na Chr. ontstaan na een vulkaan uitbarsting. We hebben een plaatsje vlak aan het water gevonden, gekookt en genieten nu van het prachtige uitzicht met ondergaande zon en woeste wolkenlucht. Het waait behoorlijk en de bus schudt. Gezellig!