Zondag 13 jan ( Rian)

Zondag 13 jan (Rian) Gisteravond nog een nachtwandeling gemaakt met de camping owner. Waar we overdag argeloos dezelfde route door het bos al hadden gelopen kwamen we er onder zijn bezielde leiding achter dat er snails zaten (wees met zijn vingers 25 cm aan) waar we vooral niet op moesten gaan staan (liever niet nee). Liet hij ons prehistorische weta's zien die ons konden bespringen (iedereen een stapje terug), dat waren een soort lichtbruine sprinkhanen van 20 cm groot. Kiwi's blijken een meter lang te zijn als je ze aan hun poten omhoog houdt. Staand 40 cm. Mannetjes fluiten hoog en hard en vrouwtjes knorren een beetje. Vaak moesten we stilstaan terwijl hij met een blauw lichtje de omgeving afspeurde. Eén keertje hoorde ik zelf ook wat scharrelen maar hij kon ze niet meer in het licht vangen. Bij een Kauriboom sprak hij nog een mauri gebed met ons uit, want die geloven dat deze boom de heer van het woud is. Maori's hebben veel respect voor de natuur. In het huidige licht van zaken kan dat geen kwaad lijkt me. Vanmorgen vertrokken van de natuurcamping. Bij het café was de enige mogelijkheid tot internetten. Café was een groot woord, het rook er wel naar pancake's en er stond een grote koelkast met wat frisdrank. Toiletten en in het zaaltje erachter werd een documentaire uitgezonden over het belang en behoud van dit woud. Een zaaltje met heuse bioscoopstoelen; er zat iemand te internetten zonder op de film te letten. Alle nederzettingen op dit terrein hebben een jaren 60/70 uiterlijk; veel glas en van die witte bobbelige bouwstenen waarvan ook de Sporthuis Centrum huisjes waren gebouwd (wel wat gedateerde informatie besef ik). Ik houd er wel van; dat vele licht. We hebben er een lekker kopje koffie gedronken en de reislogger bijgewerkt. Vader en zoon campingeigenaar runden de zaak. Zoon leek mij wat minder begaafd, vader liet hem meewerken en gaf tips. Mooie combinatie samen. Daarna weer de weg op; naar het zuiden met als doel het Kauri museum waarnaast ook een campsite is. We rijden om de beurt. Wel zo aardig, kunnen we ook om de beurt om ons heen koekeloeren. De eerste week heeft er regelmatig 1 "links!" geroepen als we uit gewoonte neigden naar rechts. Maar dat begint al wat te wennen. De wegen zijn hier best smal het voelt als een kunst onze bus binnen de lijntjes te houden. Vandaag hadden we ook veel tegenliggers (het is extra spannend als dat ook campers of vrachtwagens zijn) als ik dan wat verder naar links neig begint mijn mede passagier schrikachtig te doen, dat moet ik natuurlijk ook voorkomen. Best inspannend dus allemaal. Máár alle spiegels zitten er nog aan. Halverwege de rit (van 100 km) zagen we een afslag naar de beach 😀 even zwemmen! Hier aan de westkust zijn golven, da's beter dan 'flat' water! Na een te overzien aantal km waren we bij het strand. Zelfs met twee live gards. Even gevraagd tot hoe diep we veilig konden zwemmen en of hij goed op ons wou passen. Haha twee van die pre bejaarden: 5 seconden denk ik. De golven waren prachtig en we hebben heerlijk gezwommen, broodje gegeten op het strand en pas vertrokken toen we verrast werden door de vloed. Na nog 50 km rijden aangekomen in Matakohe, waar we morgen het Kauri museum zullen bezoeken. Een idyllische campsite. Net wat voor mij. Bloemen, bomen, leuke witte houten huisjes om te overnachten en een machtig uitzicht. , s avonds nog wat rondgelopen en de kerkjes bekeken. Een houten pionierskerkje en een bakstenen kerkje uit 1952. Uit het gezangenboekje werd ik niet wijs; er stonden geen noten bij.